Allochthon Αλλόχθων

Αγαπητοί συνάδελφοι- συνερευνητές,

με ένα φιλοσοφικό- ενδοσυνειδητό πνεύμα θα προσπαθήσω να περιγράψω τις νοητικές διαδρομές που ακολούθησα.

Η ενασχόλησή μου με την Κόρη (από την Ανάβυσσο) με έφερε αντιμέτωπη με μια μετατόπιση και μια έλλειψη. Η εικόνα του κορμού που κρατά ένα άνθος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου ξαφνικά με οδηγεί σε κάτι άπιαστο και μακρινό. Διακρίνω το πέτρωμα και τις πτυχές του αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ τις πραγματικές του διαστάσεις και υφή. Προσπαθώ να την πλησιάζω αλλά είναι πρακτικά αδύνατο μέχρι στιγμής, η κόρης είναι αφανής, δεν μπορεί να εντοπιστεί.

Μαθαίνω για τον τρόπο που εβρέθη μετά από χρόνια φιλοξενίας στο έδαφος, για το τύλιγμά της με ένα ύφασμα, για την τοποθέτησή της σε μία βάρκα. Αλλά μετά από αυτό τα ίχνη της χάνονται ξανά.

Στο μεταξύ προσπαθώ να κρατήσω επαφή με αυτήν, μέσα από την δισδιάστατη αναπαραγωγή της. Λυπούμαι καθως αναλογίζομαι ότι βρέθηκε εκεί για να σημάνει μια απώλεια ζωής. Τρέμω γιατί σκέπτομαι την ευθραυστότητα του βίου. Συμπληρώνω τα μέλη της που λείπουν. Γράφω στο έδαφος για την αφάνειά της, ψάχνω μέσα από τα ίχνη που αφήνω τον εαυτό μου.

Τι άλλο λοιπόν θα μπορούσε να είναι αυτή η αναζήτηση, παρά από μια αναζήτηση του εαυτού. Που εμφανίζεται με σθένος αλλά με μια μυστηριώδη κίνηση χάνεται, και αφήνει πίσω του μια έλλειψη, μια κοιλότητα όπως αυτή που άφησε η κόρη όταν αφαιρέθηκε από το έφαφος.

Και πόσο με ταρακουνά η συνειδητοποίηση αυτής της αφάνειας, κόρη τρεμάμενη. Αλλά ενώ αυτή η αφάνεια με τυλίγει, ενώ έχω την αίσθηση ότι όλα είναι άδεια και χωρίς στοιχεία, μακρινά και απροσδιόριστα, εκεί είναι που εισέρχεται μια πληθώρα λέξεων, χρωμάτων, υφών και κινήσεων.

Και η Κόρη δεν είναι πια μακριά, αλλά δίπλα μου στέρεη και γεμάτη αποχρώσεις. Δεν είμαι χαμένη πια σε ονειρικές σκέψεις και εικασίες, αλλά πατώ στην γη και περιγράφω την εμπειρία μου.

Ενα ταξίδι σε χρόνο, τόπο, εαυτό, μακρινό.

Archaic statue of a Kore found in a boat covered by a cloth at the beach in front of the salt marshes of Anavyssos, Greece in 1969 (the year I was born).

This funerary statue has never been exhibited since then. I have been collaborating with the artist Marina Stavrou tracing the "Kore of Anavyssos" (as I like to call her) in the hope of seeing her one day. However I am not in any rush. The search for this Kore means a lot more to me than locating the place where she is stored or seeing her with my own eyes. To me she represents a lost memory. Perhaps a memory of a sister that passed long before I was born. A memory I long to find.

The drawings of the Kore are by Marina Stavrou based on the only existing photograph of the statue published in 2007 by archaeologist Olga Tzahou-Alexandri (former director of the National Archaeological Museum).

The last photograph is of my sister Lydia's resting place and a letter written to my parents by a dear family friend.